Utopia będzie zaraz Michała Zadary nie jest sztuką dla wszystkich. Reżyser zrobił spektakl pokoleniowy – dla siebie i ludzi, z którymi mogłaby go łączyć wspólnota doświadczeń. Piszę „mogłaby”, ponieważ Zadara dorastał na Zachodzie. Polskę lat osiemdziesiątych zna jedynie z opowieści, do których potrafi się odnieść z empatią, ale też z bezceremonialnością. A jednak pokoleniowy kod tej sztuki nie jest hermetyczny. […] Zadara daje nam do zrozumienia, że wpisanie mikrohistorii w obraz polskiej przeszłości wymaga zastosowania innych środków wyrazu (oszczędnych i zarazem bardziej dosłownych, nietrwałych i miejscami publicystycznych). Zatopiona utopia zmienia warunki komunikacji. Ci których przekonywano, że nigdy nie byli i nie będą częścią Historii, inaczej piszą historię.

Grzegorz Jankowicz, Zatopiona utopia, Teatr, 2010.

[…] Tytuł też nieźle sugeruje klimat przedstawienia – napięcie między tym, co jest, a co chciałoby się, by było, dziecinne pragnienie przeniesienia się w taką rzeczywistość, w której da się zrealizować każdy zamysł.[…] Świetnie grane, zabawne przedstawienie prześlizguje się po temacie efektowne i jednak komercyjne. Ironiczno- gorzki obraz dzieciństwa pokolenia x – wykorzenionych, zagubionych, niezdolnych do buntu w porewolucyjnym świecie.[…]

Małgorzata Ruda, Dzieciństwo pokolenia x, Dekada literacka, Kraków 2010, nr 1/2.

[…] Forma przedstawienia jest luźna – to rodzaj próby, zorganizowanej bardziej muzycznie niż dramaturgicznie, aktorzy wchodzą w role i wychodzą z nich, snując się półprywatnie po scenie. W pierwszej części spektaklu ten luz sprawiał co prawda wrażenie nieco wymuszonego, ale w drugiej było już z tym lepiej, bardziej neutralnie, mocniej. […]

Joanna Targoń, Jak opowiedzieć historię?, Gazeta Wyborcza, nr 11.

[…] Rewelacją spektaklu jest Jan Peszek w roli fryzjera. Przez pierwszy akt walczy z psującymi się, mrugającymi jarzeniówkami. W drugim mówi fragment „Ksiąg narodu polskiego”. Naiwność Mickiewiczowskiego wykładu historii świata i bełkotliwy język idealnie pasują do przaśnego fartucha prowincjonalnego rzemieślnika i domorosłego historiozofa rozważającego sens procesów dziejowych. Sekwencja, w której udowadnia, że nasi zaborcy byli satanistami, to majstersztyk. […]

Jacek Cieślak, Smutek peerelowskiej paprotki, Rzeczpospolita, nr 14.

Fotografie

Fotografie (7)

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl