Słomkowy kapelusz

Autor: Eugene Labiche przedstawienia tego autora >

Reżyser: Andrzej Wajda przedstawienia tego reżysera >

Scenografia: Krystyna Zachwatowicz przedstawienia tego scenografa >

Obsada:

Fadinard: Piotr Skiba przedstawienia >

Nonancourt: Mieczysław Grąbka przedstawienia >

Helena: Małgorzata Hajewska-Krzysztofik przedstawienia >

Baronowa Karolina de Champigny: Elżbieta Karkoszka przedstawienia >

Klara: Agnieszka Mandat przedstawienia >

Postać w orszaku weselnym: Danuta Maksymowicz przedstawienia >

Postać w orszaku weselnym: Monika Jakowczuk przedstawienia >

Beauperthuis: Aleksander Fabisiak przedstawienia >

Wirginia: Aldona Grochal przedstawienia >

Achilles de Rosalba: Zbigniew Kosowski przedstawienia >

Klara: Ewa Kolasińska przedstawienia >

Pokojówka Baronowej : Beata Paluch przedstawienia >

Tardiveau: Tadeusz Malak przedstawienia >

Aneta: Anna Dymna przedstawienia >

Tardiveau: Ryszard Łukowski przedstawienia >

Emil Tavernier: Tadeusz Huk przedstawienia >

Bobin: Leszek Piskorz przedstawienia >

Vezinet: Andrzej Kozak przedstawienia >

Służący baronowej, Postać w orszaku weselnym: Piotr Grabowski przedstawienia >

Wirginia: Beata Fudalej przedstawienia >

Achilles de Rosalba: Marek Litewka przedstawienia >

Feliks: Piotr Cyrwus przedstawienia >

Trouillerbert: Juliusz Grabowski przedstawienia >

postać w orszaku weselnym: Radosław Krzyżowski przedstawienia >

* rola dublowana

Opis:

/…/ rytm Słomkowego kapelusza Henry Gidel przyrównał do „rytmu oszalałej karuzeli”. I tak jak karuzela kręci się w koło, tak w sztuce Labiche’a wciąż powtarzają się sytuacje i wypowiedzi. Widzimy więc ciągle pojawiający się orszak, powtarzają się sytuacje i wypowiedzi, /…/ gesty /…/. Do tego rytmu dostosował się również autor opracowania muzycznego Mieczysław Mejza, który każde przebiegniecie przez scenę korowodu weselników zilustrował fragmentem marsza weselnego Mendelssohna /…/

Także scenografia Katarzyny Zachwatowicz doskonale dopasowuje się do całości. Lekkie nowoczesne konstrukcje z przewagą kwadratów i prostokątów, okraszone elementami przynależnymi do epoki, pozwalają na szybkie tempo akcji i umożliwiają zmiany dekoracji wraz ze zmianami zachodzącymi na scenie. Jednocześnie przez usuwanie kolejnych elementów  z rozwojem intrygi powiększa się przestrzeń sceniczna, a zmiana sytuacji i miejsca dodatkowo podkreślone są inną kolorystyką dekoracji. /…/  Cały spektakl zbudowany trochę jak muzyczne rondo, stanowi spójną całość /…/. Pozorny chaos okazuje się logicznym ciągiem wydarzeń, a absurd i bezsens koniec końców znajdują swoje wytłumaczenie.

Andrzej Wajda, realizując Słomkowy kapelusz, podjął się zadania jak dla siebie nietypowego. Jednak i tym razem, tak jak wiele razy wcześniej, poradził sobie znakomicie/…/.

Dariusz Maciej Stachowski, O kapeluszu raz jeszcze, Gazeta Wyborcza 1998, nr 133.