opracowanie tekstu, reżyseria i opracowanie muzyczne: Jan KLATA opracowanie tekstu i dramaturgia: Sebastian MAJEWSKI scenografia i światło: Justyna ŁAGOWSKA
* rola dublowana
Opis:
Jan Klata punktuje w "Weselu hrabiego Orgaza" jeden z naczelnych wątków powieści Romana Jaworskiego: temat wiary i religijności. Spotkanie Jana Klaty i Romana Jaworskiego to spotkanie dwóch koneserów formy. W "Weselu hrabiego Orgaza" - powieści i jej inscenizacji - króluje żywioł pastiszu, parodii, kiczu, cytatu, stylizacji. Tak wytyczona przestrzeń to ulubione pole teatralnych peregrynacji Klaty, który daje tu upust swojej wyobraźni. Reżyser zręcznie podejmuje kolejne impulsy płynące z powieści. (…)To charakterystyczne: stylizacja u Klaty jest zawsze z drugiej (albo i kolejnej) ręki. Reżyser rzadko sięga wstecz, do oryginału, zdecydowanie częściej czerpie ze współczesnych przetworzeń i trawestacji, budując w ten sposób strukturę wielopiętrową, hipertekstualną, mieniącą się na przemian od wieloznaczności i uderzających trywializmów. Tradycja istnieje tylko w wymownie zniekształcających zapośredniczeniach i jako taka nie może stanowić bezpiecznego schronienia. Na tej zasadzie dominujące w spektaklu latynoskie motywy muzyczne (skoro rzecz dzieje się w Hiszpanii...) podane są w formie współczesnej muzyki tanecznej, bokserski pojedynek to wolna amerykanka, a układy choreograficzne w kolejnych scenach są inspirowane albo wprost przeniesione z muzycznych wideoklipów. (…)
Marcin Kościelniak, Groza paraboli, Tygodnik Powszechny 2010, nr
Spektakl Klaty zaczyna się granym we foyer wrestiingowym pojedynkiem Prochrysta i Antychrysta. Co ma znaczyć? Udawaną walkę i udawany spór o to, czy jest Bóg? Potem już na Dużej Scenie dochodzi do starcia idei bardziej skomplikowanych. Z jednej strony mamy bogacza i kolekcjonera Havemeyera (Roman Gancarczyk) reprezentującego ludzkość znudzoną historią. Z drugiej proroka, milionera i hochsztaplera Davida Yetmeyera (Krzysztof Globisz), który - odwrotnie - chce zbić kapitał na pragnieniu podtrzymania historii, przepchnięcia jej w teraźniejszość. (…) Dialogi bohaterów zdają się pączkować z żywych scenicznych obrazów, w których dzieła El Greca - "Portret kardynała", "Widok Toledo", "Pogrzeb hrabiego Orgaza" - zostają zmiksowane z pop-kulturowymi cytatami, parodystyczną choreografią do muzyki Nicka Cave'a i "Święta wiosny" Prokofiewa. Reżyser ani nie drwi z trudnego, połamanego rytmicznie języka Jaworskiego, ani go nie uprzystępnia. Znów - jak to u niego - mamy przed sobą śmierć osłodzoną za pomocą sztuki, oglądamy ludzkość w zgrozie i rozpaczy czekającą na "nową erę": zagładę lub zbawienie. Klata powtarza za bohaterami Jaworskiego, że "jedynym środkiem, który zdoła pojednać ludzi z ich epoką, jest zastosowanie fikcji do celów praktycznych, bo fikcje są bardziej wytrzymałe jako podwaliny życia od wszelkich faktów rzeczywistych". Ale chyba ani przez moment w to nie wierzy. Ze złością i rozpaczą pokazuje skutki takiej wiary, wypacykowaną sztukę zaprzęgniętą do pracy w manufakturze metafizyki.
Łukasz Drewniak, „Wesele hrabiego Orgaza” albo osładzanie śmierci sztuką, Przekrój 2010, nr 25.
Fotografie (11)
Wkładka obsadowa (1)
Scenografie (0)
Kostiumy (0)
Plakaty (0)
Wideo (0)
Animacje kostiumów (0)