Ogólne wrażenie odniesione podczas premiery prasowej było bardzo kiepskie, a nastroje wręcz nerwowe. I musimy to sobie szczerze i otwarcie powiedzieć, że przedstawienie nie jest udane, mimo troskliwości tak sumiennego reżysera jak Ziembiński, mimo wysiłków i staranności całego zespołu. (…)

Bronika Jędrzejowska, kreując heroinę, zagrała wiele scen we właściwy sposób, ale w całości roli nie wydobyła podstawowej nuty charakteru tej młodej królowej, której bujność namiętności zaprowadzić miała pod katowski miecz. Zbyt wiele opanowania, miękkości, tkliwości – zbyt mało akcentów drapieżności, namiętności, dumy i cynizmu.

Mrożewski – jako jej kochanek i przyszły mąż (trzeci!) był bardzo stylowy w swym zgaszonym i chłodnym pesymizmie może tylko zbyt powściągliwie kład akcenty demonizmu. A żadna z tych postaci ani życiowo ani dramatycznie nie jest jednolita i wymaga od aktora przerzucania się od nastroju do nastroju. Nowakowski stworzył swojego Duglasa najbardziej konsekwentnie i przekonująco, nie zatracając w ogólnie stłumionym tonie przedstawienia żarliwości uczuć i twardości usposobienia.

Kęstowicz grał dobrze zalotnego Włocha, operując z wprawą przyrodzonym wdziękiem męskim i trafnymi środkami wyrazu. Grając jednak bardzo naturalistycznie, najwięcej zacierał wiersz. Poprawne role dali Żuliński (Morton) i Ruszkowski (astrolog). Bardzo pomysłowo postać błazna zagrał Witkiewicz, dobrze mówiąc przy tym wiersz. |Zupełnie nie czuł swojej roli Darnleya – Meres, który przykro psuł sceny w których występował. Starannie przygotował rolę pazia Mater, jednak warunki dojrzałego mężczyzny nie pozwoliły mu wyczarować naiwnego wdzięku pacholęcia.

Grano ten dramat w udanych, kameralnych dekoracjach, ujmujących prostotą i przejrzystością, dobrze uwypuklającą piękne, stylowe ubiory (prof. Frycz).

Tadeusz Kudliński, „Maria Stewart” Słowackiego, Tygodnik Powszechny 1948, nr 45.

Fotografie

Fotografie (7)