Mimo rozmaitych niedociągnięć wodewil jest w sumie widowiskiem interesującym i sympatycznym, potrafi rozweselić widownię szeregiem zabawnych scen i pomysłów, a przy tym wzruszyć ją liryzmem i uczuciowością, zręcznie rozmieszczoną „między wierszami” przy akompaniamencie mile wpadających w ucho piosenek Tadeusza Dobrzańskiego. Do powodzenia, jakie to widowisko zdaje się mieć zapewnione na krakowskiej scenie, przyczyniła się również bardzo przyjemna w kolorycie i trafna w rozwiązaniu przestrzeni scenicznej dekoracja Andrzeja Stopki oraz reżyseria Władysława Krzemińskiego, dzięki któremu niewątpliwie w dużej mierze postaci sceniczne, nakreślone przez autorów raczej szkicowo, otrzymały bardziej określone zarysy, a sytuacje przesuwały się w żywym i swobodnym rytmie.

Aktorski przedstawienie nie stało na najwyższym poziomie. Hałaśliwość i krzykliwość to jeszcze nie wesołość, bezładna i nerwowa bieganina – to jeszcze nie swoboda i tempo. W tym zgiełku i niepotrzebnym podnieceniu gestykulacyjnym i ruchowym ginęło wiele słów i kwestii, po prostu nie można było ich usłyszeć. A szkoda, bo w ten sposób przepadło wiele point i szczerego prawdziwego dowcipu.

Henryk Vogler, Wieś z wodewilu, Dziennik Polski 1949, nr 252.

Fotografie

Fotografie (10)

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl