I to „nie do śmiechu” udało się reżyserowi przede wszystkim dzięki Elżbiecie Karkoszce. Karkoszka jest melancholijnie i uparcie (chciałoby się napisać „namolnie”) serio. Gra rację, nie charakter, bo tego w roli nie ma, ale potrafi tę rację uczłowieczyć, przesycić siłą wewnętrzną, skupieniem rzetelnym.

Stanisław Bortnowski, Jan Paweł Gawlik zdał egzamin, Życie Literackie 1979, nr 21.

Dwie skrajne postawy: bezwzględne trzymanie się sprawy uznanej za słuszną lub całkowitą uległość interesowi życiowemu reprezentują wspominana już Ewa Karkosza w roli głównej bohaterki oraz Halina Kwiatkowska w roli tej z nauczycielek, która zawsze jest pierwsza do poddania się okolicznościom. Ponieważ jest reprezentantką postawy mniej mogącej liczyć na aplauz publiczności, tym większy wkład sztuki aktorskiej musi włożyć, żeby stać się nie makietową, lecz rzeczywistą protagonistką tamtej. Kłopotliwą rolą opracowała w każdym szczególe, tworząc konsekwentną postać sceniczną. Maria Zającówna-Radwan gra natomiast taką osobę, której odruchów nie da się nigdy przewidzieć, ożywia przedstawienie i budzi te momenty wesołości, którymi poważne w zasadzie widowisko nie szafuje zbyt hojnie.

W reżyserii Edwarda Lubaszenki (…) oraz scenografii Lidii Minticz i Jerzego Skarżyńskiego pozostali artyści także bezbłędnie opracowali grane postacie. Lubaszenko mocno trzymał reżyserskie cugle, zaś kultura aktorska zespołu wyrażała się między innymi w starannym opracowaniu każdego szczegółu, niezależnie od bardziej lub mnie eksponowanych ról.

Jerzy Zagórski, Trudny wybór, Kurier Polski 1979, nr 193.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl