Łgarz

Autor: Carlo Goldoni przedstawienia tego autora >

Reżyser: Giovanni Pampiglione przedstawienia tego reżysera >

Scenografia: Jan Polewka przedstawienia tego scenografa >

Obsada:

Brighella: Piotr Skiba przedstawienia >

Doktor Balanzoni: Stefan Szramel przedstawienia >

Florindo: Jerzy Święch przedstawienia >

Ottavio: Aleksander Fabisiak przedstawienia >

Colombina: Urszula Kiebzak przedstawienia >

Kobieta: Elżbieta Willówna przedstawienia >

Arlekin: Leszek Piskorz przedstawienia >

Beatrice: Monika Rasiewicz przedstawienia >

Rozaura: Anna Chudzikiewicz przedstawienia >

Pantalone: Roman Stankiewicz przedstawienia >

Lelio: Tadeusz Bradecki przedstawienia >

Zanni: Beata Redo przedstawienia >

* rola dublowana

Opis:

Pampiglione spróbował zrekonstruować zasady gry obowiązujące w komedii dell’arte, wskrzesił zatem styl starej włoskiej komedii i jej aurę. To mu się udało. Może dlatego, iż z tej wspaniałej tradycji przywrócił jedynie elementy gry aktorskiej; nie oglądaliśmy muzealnej rekonstrukcji. (…) A przecież ów błysk świeżości, werwy, zabawy objawił mi się właśnie w tym widowisku, żądającym zwłaszcza od postaci Zannich tyleż wigoru i energii, co sprawności aktorskiej.

Stanisław Kaszyński, W Kaliszu po raz dwudziesty drugi, Teatr 1982, nr 1.

Innego typu niespodziankę stanowiły inscenizacje komedii Goldoniego: Awantura w Chioggi w Teatrze Ludowym (reżyseria Maciej Wojtyszko) i Łgarz na scenie Tearu Kameralnego (reżyseria Giovanni Pampiglione), bardzo inteligentne pastisze ojca komedii. Zwłaszcza Łgarz, przypominający najlepsze osiągnięcia w tym zakresie i w tym teatrze za dyrekcji nieodżałowanego Władysława Krzemińskiego, pokazał zarówno wiedzę i kulturę reżysera jak i możliwości aktorskie.

Krzysztof Miklaszewski, Sezonowe obrachunki, Dziennik Polski 1982, nr 104.

Na piątkowym przedstawieniu Łgarz Goldoniego w Tatrze Kameralnym w dniu 6 stycznia Br. Widownię wypełniało nasze młode pokolenie. Prawie sami trzydziestolatkowi. Przyjemnie było popatrzeć na nasząmłodzież dorodną, inteligentną, kulturalną.

Gra aktorów, dekoracje, stroje, muzyka doskonale oddawały atmosferę osiemnastowiecznej Wenecji. Główny temat sztuki był jednak, jest i będzie zawsze aktualny: odwieczne ścieranie się kłamstwa z prawdą. Bohater sztuki, Lelio, łgał jak z nu. Kłamał po to, aby coś uzyskać, aby się przy czymś utrzymać. Jego łgarstwa były prymitywne, łatwe do zdemaskowania. Nie przejmował się tym wcale. Z każdego kłamstwa starał się wywinąć przy pomocy nowego łgarstwa. Nie obchodziło go nic to, że stopniowo tracił wiarygodność. Swej taktyki nie zmieniał do końca. (…)

Nasza młodzież brzydzi się kłamstwem. Zwycięstwo prawdy nagrodziła huczną owacją. Kilkanaście osób z widowni podeszło do sceny wręczając kwiaty artystom. Dziękowali im za to, że swą doskonałą grą, pełną ekspresji wykazali, że kłamstwo ma krótkie nogi.

S.J. Listy do redakcji, Tygodnik Powszechny 1983, nr 9.