W przedstawieniu Starego Teatru dramat miłości ustępuje przed dramatem politycznym. Na plan pierwszy wysuwa się Filip II, którego gra Jerzy Bińczycki (…)Bińczycki gra (…)wbrew powszechnemu stereotypowi i wbrew własnym warunkom. Cóż to za wspaniały punkt wyjścia dla wytrawnego aktora – pokazać satrapę w kimś, kto na pierwszy rzut oka wydaje się wcieleniem dobroduszności, stłamsić ją i przetworzyć w narzędzie gry z otoczeniem, gry ze światem. Bińczycki robi to stopniowo powściągliwymi środkami. (…)

Krzysztof Globisz (…) gra (…)Carlosa, który wibruje wrażliwością, porywa romantycznym rozwichrzeniem i natężeniem emocji. Ale nie ma w tej grze żadnego ekshibicjonizmu. Jest znaczna dyscyplina, sprawność warsztatowa, jasno rysują się intencje i motywacje działań. (…) W Carlosie Globisza odzywa się nie tylko Calderonowski Segismundo, lecz także, w inny sposób, Szekspirowski Hamlet. (…)

Posa, oczywiście przypomina Horacego. (…) Jan Korwin-Kochanowski gra właściwie od sceny do sceny (…) Patrzę w rozterce, kim jest właściwie? Draniem czy niemal świętym? Cynikiem wolności czy jej apostołem? Nie bardzo można na te pytania odpowiedzieć. (…) Nie zmienia to w niczym faktu, iż w poszczególnych scenach, także najwspanialszej z Filipem, ma ona prawdę. Ale to prawda, niestety cząstkowa. (…)

Dorota Pomykała (…) jako Eboli (…) ustrzegła się pokusy przerysowania złych instynktów swej bohaterki, także łatwego jej osądzania, a zdobyła się na psychologiczną dociekliwość, która zaowocowała prawdą. Prawdą, przede wszystkim, w analizie miłosnej namiętności, silniejszej ponad honor, dumę kobiecą, dobre imię, nawet życie. Ta Eboli, jestem stronnicza, przysłoniła mi Elżbietę Anny Dymnej, rolę dobrze zarysowaną, choć może nużącą monotonnym wyrazem królewskiej dumy. Dymna pięknie wygląda, wspaniale nosi kostium, a jednak nie porusza tak, jak jej nieszczęsna dama dworu. (…)

(…) o czy jest to przedstawienie? Najprościej mówiąc, o prawach, które przynależą człowiekowi z urodzeniem i o niszczącej je tyranii. (…) Ale jednocześnie jest to przedstawienie o wciąż odradzającym się buncie młodości przeciw złu świata, przeciw despotom i przemocy.

Barbara Osterloff, „Don Carlos, czyli bunt młodości, Teatr 1984, nr 11.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (1)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl