/.../ Arystokratyczny bal i polowania Operetki zostają tu sprytnie przełożone na szkolne wygłupy, przez które wyraźnie prześwituje perfidny dowcip i zgrywa Gombrowicza. Całkowite wymieszanie ról sprawia, że kwestie pozornie nie pasują do siebie i widz ma wrażenie, jakby uczestniczył w dadaistycznym, przedwojennym kabarecie. Aktorzy rozkręcają do nieprzytomności machinę gombrowiczowskich min, kpiarstwa, "gęby" i całego cudownego teatralnego wariactwa, z którego od początku do końca widz śmieje się jak dziecko.

Bożena Gierat-Bieroń, Wieczne dziecięctwo witaj nam!, Czas Krakowski 1995, nr 253.

/.../Operetka Bradeckiego jest czymś w rodzaju "Pamiętnika z okresu dojrzewania znalezionego w Saragossie". To znaczy, pewne fragmenty problematyki Gombrowicza zostały ujęte w skomplikowany system nawiasów, przy czym nie wiadomo, co do czego odsyła, co się w czym przegląda, kto komu kogo pokazuje.

Janusz Majcherek, "Operetka" umarła w klasie..., Teatr 1995, nr 12.

Bradecki, i to jest jego największe teatralne odkrycie, czyta konsekwentnie Operetkę jako tekst nie istniejący poza kontekstami literackimi i kulturowymi. /…/ W Operetce II jako odniesienia pojawiają się Umarła klasa Tadeusza Kantora i Ferdydurke Gombrowicza. A ściślej słynny pojedynek na miny Miętusa z Syfonem rozciągnięty na cały spektakl. Tylko że tym razem uczniacy pojedynkują się na parodie, parodie operetkowych postaci, songów i tańców. Operetka odczytywana przez Bradeckiego jest pasożytem, zlepkiem cytatów, potrzebuje zaklęcia (tekstu lub konwencji), które ją otworzy, albowiem nigdy nie istnieje samodzielnie. /…/

Operetka II to na pewno najbardziej udany krakowski spektakl Bradeckiego od kilku dobrych lat. Zwarty, o przemyślanej strukturze, bez intrygujących dłużyzn. Ma tępo i dowcip. Chwilami finezję. /…/Stanisław Radwan nadał mu muzyczne trwanie, fenomenalnie zadbał o rytm. Do tego dochodzi jeszcze wyrównana gra całego zespołu, kondycja – półtorej godzinny na scenie bez przerwy – przygotowanie wokalne i choreograficzne. Jednak zdecydowanie najpierw trzeba pochwalić Szymona Kuśmidra, Krzysztofa Stawowego i Jana Monczkę. Najlepsza scena spektaklu to sugestywny i bardzo ekspresywny galop samotnego Kuśmidra (Hufnagla ?) w strudze światła. Zmaganie się z pędem czasu i przestrzenią pośród ciemności do wtóru ogłuszającej, apokaliptycznej muzyki Stanisława Radwana.

Łukasz Drewniak, zapomnieć o „Operetce”, Didaskalia 1995, nr 10.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl