Przedstawienie:
Przekłady
Autor: Brian Friel przedstawienia tego autora >
Reżyser: Katarzyna Deszcz przedstawienia tego reżysera >
Scenografia: Anna Sekuła przedstawienia tego scenografa >
Obsada:
Owen: Bogdan Brzyski przedstawienia >
Sara: Lidia Duda przedstawienia >
Jimmy Jack: Andrzej Hudziak przedstawienia >
Brodget: Aldona Grochal przedstawienia >
Hugh: Jerzy Grałek przedstawienia >
Manus: Roman Gancarczyk przedstawienia >
Porucznik Yolland: Maciej Luśnia przedstawienia >
Kapitan Lancey: Jan Monczka przedstawienia >
Doalty: Piotr Cyrwus przedstawienia >
Maire: Sonia Bohosiewicz przedstawienia >
* rola dublowanaOpis:
(…) Katarzyna Deszcz już po raz drugi zmierzyła się ze sztuką irlandzkiego pisarza, który w swoich dramatach próbuje oddać klimat prowincjonalnej Irlandii ubiegłego wieku, a jej archaiczną kulturą skazana na zagładę przez ekspansywnego sąsiada. Rozpaczliwy bunt i pragmatyczne godzenie się z losem wyznaczają bieguny tego świata, odmalowanego z miłością i przywiązaniem do konkretu. „Przekłady” opowiadają o dokonanym bezkrwawo, bo w języku, podboju irlandzkich ziem przez angielskich kolonizatorów, którzy przyjeżdżają z misją przemianowania lokalnych nazw zgodnie z oficjalna terminologią i ortografią monarchii. Spektakl zrealizowany został – można powiedzieć – „po bożemu”. Drewniane schody i stołki oraz pseudokamienna brama przywołują klimat zapadłej wioski. Także w kostiumach nie ma niespodzianek – siermiężne stroje wieśniaków i szamerowane mundury żołnierzy. Jednostajne światło kieruje uwagę na aktorów. (…)
Agnieszka Fryz-Więcek, Irlandzki spleen, Przekrój 1999, nr 28.
(…) Przedstawienie Katarzyny Deszcz grzecznie oddaje urodę oryginału, ale nie jest porywające. Gdybym miał wyróżniać aktorów, z pewnością nie wahałbym się wskazać na Andrzeja Hudziaka w partii miejscowego prymusa Jimmy Jacka oraz Jerzego Grałka w roli Hugha – starego nauczyciela rodzimego języka oraz greki i łaciny. Lekcje w „umarłej klasie”, w której jest coraz mniej uczniów. Należą do najlepszych scen toczącego się w dosyć ospałym tempie i trwającego trzy godziny spektaklu. Za scenę jeszcze bardziej kameralnej lekcji, podczas której chromy syn Hugha – Manus uczy mówić dorosłą kobietę – Sarę, osobne brawa należą się Romanowi Gancarczykowi i Lidii Dudzie. (…)
Marek Mikos, Wyznanie na ekranie, Gazeta Wyborcza 1999, nr 142.
Video
Animacje kostiumów