Dwoje na huśtawce

 

(…) Sztuka Williama Gibsona wymaga wrażliwego i stonowanego aktorstwa, choć pokusa gwiazdorskiego popisu czyha tutaj na każdym kroku. (…) Spektakl Zbigniewa Najmoły szczęśliwie uniknął pułapek gwiazdorstwa i melodramatu. Kostiumy, scenografia i nastrojowa muzyka Grzegorza Turnaua oddalają bohaterów nieco w czasie, ale stylizacja na lata pięćdziesiąte nie jest nachalna i nie robi z „Dwojga na huśtawce” sztuki historycznej. (…) W dwuosobowym spektaklu wszystko zależy od aktorów. Anna Radwan-Gancarczyk jest Gizelą wzruszającą, zaczepną, zabawną (…) Szymon Kuśmider ma wewnętrzny niepokój mężczyzny niepewnego swoich uczuć, próbującego stać się potrzebnym, rozdartego między dawnym a nowym życiem.

 

Joanna Targoń, Falowanie, Gazeta w Krakowie 2000, nr 214.

 

(…) Ważne jest, by grać ją w bliskim kontakcie z widzem. Duża przestrzeń bywa dla takiej kameralnej dramaturgii zabójcza. (…) Reżyser Zbigniew Najmoła w krakowskim Starym Teatrze nie popełnił tego błędu. Nowa Scena – bardzo niewielka – jest dla „Dwojga na huśtawce” wręcz wymarzona. Zamiast kurtyny pole gry oddziela od widowni drobniutka, przezroczysta siatka (autorem scenografii jest Marek Braun). Patrzymy więc na bohaterów jak podglądacze na zwyczajnych ludzi, jakbyśmy wdzierali się w ich prywatność. Poszczególne sceny oddzielone są wyciemnieniami, światło przenosi akcję z mieszkania Gizeli do małego pokoiku Jerry’ego. Na bohaterów patrzymy w prozaicznych, nieteatralnych sytuacjach (…) W takim teatrze, gdzie liczy się najmniejszy gest czy spojrzenie, na wykonawców patrzymy jak na filmowe zbliżenia, rejestrując ukrywane, czasem wstydliwe emocje.

 

Jacek Wakar, Zwykłe życie i arcydzieła, Życie 2000, nr 256.

 

(…) Świetne są sceny kreślące początek tego romansu, iskrzą celną obserwacją codzienności, zapisem nieporadnej, o każde słowo potykającej się konwersacji, a przede wszystkim bardzo dobrym aktorstwem. Kreacje Kuśmidra i Radwan-Gancarczyk to najmocniejsza strona tej inscenizacji. Napięcie między tą nie najszczęśliwiej dobraną parą budowane jest konsekwentnie i precyzyjnie. Wzajemny kontakt ani na moment nie traci na intensywności, relacja mieni się wszelkimi odcieniami damsko-męskiego związku. (…) Parze krakowskich aktorów udało się stworzyć żywych, czujących i cierpiących ludzi. Dzięki ich kreacji Dwoje na huśtawce ze sprawnie napisanej obyczajówki zmieniają się w psychologiczne laboratorium. (…) Rytm tego spektaklu bynajmniej nie przypomina harmonijnych ruchów tytułowej huśtawki. To raczej mordercza psychodrama, nieustanna pulsacja (jak kolejne sceniczne sekwencje oddzielane ciemnością i płynącym z of fu jazzem) (…)

 

Joanna Biernacka, „Tak jak w kinie…”, Dziennik Polski 2000, nr 217.