Przedstawienie:
Wspólny pokój
Autor:
Zbigniew Uniłowski przedstawienia tego autora >
Reżyser:
Iwona Kempa przedstawienia tego reżysera >
Scenografia:
Tomasz Polasik przedstawienia tego scenografa >
Obsada:
Stukonisowa: Elżbieta Karkoszka przedstawienia >
Teodozja Mokucka: Monika Jakowczuk przedstawienia >
Julcia : Ewa Kaim przedstawienia >
Lekarz: Jerzy Nowak przedstawienia >
Kelner : Edward Wnuk przedstawienia >
Władysław Bednarczyk, Kazio Wermel: Zbigniew W. Kaleta przedstawienia >
Kobieta w kawiarni: Urszula Kiebzak przedstawienia >
Władysław Bednarczyk, Kazio Wermel: Paweł Kruszelnicki przedstawienia >
Edward Mokucki: Adam Nawojczyk przedstawienia >
Szpicel: Leszek Świgoń przedstawienia >
Szpicel: Kazimierz Borowiec przedstawienia >
Panna Leopard: Maja Ostaszewska przedstawienia >
Józef: Andrzej Konopka przedstawienia >
Dziadzia: Marek Litewka przedstawienia >
Zygmunt Stukonis: Radosław Krzyżowski przedstawienia >
Lucjan Salis: Piotr Grabowski przedstawienia >
Mieczysław Stukonis: Marcin Sianko przedstawienia >
Szpicel chudy: Wojciech Błach przedstawienia >
* rola dublowana
statyści pod kierunkiem Marka Sołka
Opis:
(...) Iwona Kempa, absolwentka krakowskiej PWST, laureatka nagrody im. Korzeniewskiego dla wybijających się studentów reżyserii, zaadaptowała "Wspólny pokój" Zbigniewa Uniłowskiego. Jej scenariuszowi nie można odmówić logiki i spójności, akcja spektaklu toczy się wartko, w pamięć widzów zapadają piękne obrazy i pomysłowo zrealizowane sceny. To już niemało. Przedstawienie rozgrywa się w przestrzeni funkcjonalnie zorganizowanej przez Tomasza Polasika. (...) Wyczucie efektu i sprawność młodej reżyserki pozwalają jednak oczekiwać jej kolejnych przedsięwzięć z ciekawością.
Agnieszka Fryz-Więcek, Między knajpą a barłogiem, Przekrój 1998, nr 8.
Przedwojenna naturalistyczna powieść Zbigniewa Uniłowskiego stała się w rękach Iwony Kempy manifestem czystego teatru. Czystego nie przez oderwanie od codzienności lub zamknięcie na doświadczenia pokrewnych dziedzin sztuki, ale właśnie dzięki umiejętności harmonizowania pozornie nieprzystających spojrzeń na człowieka i świat. (...) Kempa potrafiła dobrze połączyć dosłowną prezentację nędzy bohaterów wspólnego pokoju, ich pijaństwa, chorób i śmierci z ponadczasowym, pełnym trwogi ludzkim pytaniem o sens. Nie tylko o sens twórczości artystycznej. (...) Spektakl na Scenie Kameralnej jest krzykiem o autentyczność w każdym działaniu, o prawdę. (...) W grze przenikań, szybkich zmianach i współwystępowaniu planów widać bliskie młodemu widzowi "filmowe myślenie" Iwony Kempy. Owo myślenie sprawia, że oparty w dużej mierze na dialogu spektakl nie jest monotonny, ma swoją płynność i rytm.
Marek Mikos, Per aspera ad astra, Gazeta w Krakowie (dodatek do Gazety Wyborczej 1998, nr 27).
(...) - Jest tu ważny dla mnie temat niespełnienia, rozczarowania i pytań: co to znaczy być artystą? W tej książce najważniejsze są dla mnie trzy zasadnicze wątki: młodość, twórczość i śmierć. Młodość jest tu chora, nie tylko w sensie fizycznym, czyli gruźlicy, ale przede wszystkim duchowym. (...) - opowiada Iwona Kempa.
MSZ, Choroby młodej inteligencji, Gazeta Krakowska 1998, nr 23.