Reżyser Tadeusz Wesołowski zdecydował się raczej pokazać komedie Zapolskiej, w cudzysłowie, kpiąc sobie niejako z problematyki tam zawartej, ot jako „obrazek” ubiegłej i śmiesznej już dla nas epoki. Ale i ten zamiar nie został przeprowadzony konsekwentnie. (…)

Najlepiej rysuje się Wdowa J. Zielińska pokazała nam jak należy grać komedię Zapolskiej Bez powierzchownych ucieczek do komizmu czysto farsowego, przeprowadziła swoja rolę głęboko wzruszająco a jednocześnie obnażyła całą głupotę kobiety tego typu, którą same sytuacje i słowa wystarczająco kompromitują. I nic nie starała się nadbudować ponad sam tekst, który dostatecznie prowadzi do celu, dla jakiego dziś wystawiamy „Ich czworo”. Czasem w sztuce wyrzec się własnych ambicji jest przedsięwzięciem najbardziej ambitnym.

Z. Więcławówna jako Szwaczka zaskoczyła nas dojrzałością aktorską. Jej postać doskonale wyrażała właściwą koncepcje komedii, jaką chcielibyśmy widzieć na scenie krakowskiej. Była miła i ładna, skromna i cicha, a mimo to odpychała swoją zapobiegliwością. I tylko dzięki takiej Żonie i takiemu Kochankowi zyskiwała sympatię.

W roli męża wystąpił R. Wroński. Czułem, że aktor nie był przekonany do tego co grał. (…)

W dekoracji Stanisława Tenerowicza za mało artystycznie pokazano ohydę galicyjskiej secesji w guście ówczesnego drobnomieszczaństwa.

Tadeusz Kwiatkowski, „Ich czworo” w Starym Teatrze, Dziennik Polski 1954, nr 271.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl