Opowieść o miłości Piotra i Agnieszki umieszcza Hłasko w realiach Warszawy czasów odwilży. Petras tę samą historię opowiada współcześnie. Inne są przyczyny zepsucia świata, nie zmienia się jednak tęsknota za czymś nieskażonym powszechną degrengoladą i marzenie o innym, lepszym świecie. Poszukiwania wolnego pokoju, w którym mogłoby dojść do fizycznego zbliżenia między bohaterami to jednocześnie rozpaczliwa próba znalezienia wspólnej przestrzeni emocjonalnej, wolnej od otaczającego fałszu, tandety i iluzorycznego szczęścia.

Postępującej degradacji świata towarzyszy coraz większa dezorientacja bohaterów. Stąd też rozczarowanie, a nie spełnienie okaże się ich najważniejszym życiowym doświadczeniem.

Armin Petras studiował reżyserię w słynnej szkole Ernsta Buscha w Berlinie, obecnie na stałe współpracuje z teatrem we Frankfurcie. Jest również autorem tekstów dramatycznych, które publikuje pod pseudonimem Fritz Kater. Częstym tematem jego sztuk i spektakli jest nostalgia za młodością spędzoną w NRD, tęsknota za utratą świata z dzieciństwa, wspomnienia, w których istotne przemiany polityczne mieszają się z błahymi zdarzenia okresu dojrzewania. W jego twórczości elementy dramatyczne sąsiadują z epickimi, powaga z błazenadą, a wszystkim rządzi nieposkromiony żywioł zabawy. W 2003 roku Petras otrzymał w plebiscycie "Theater heute" prestiżowy tytuł autora roku oraz doroczną nagrodę dramatopisarską na festiwalu w Mülheim. W 2004 roku w ramach projektu SZUM - Spotkania z językiem i kulturą organizowanego przez Dom Norymberski pokazano w Starym Teatrze w Krakowie spektakl Zeit zu lieben Zeit zu sterben (Czas kochania Czas przemijania) Fritza Katera w reżyserii Armina Petrasa, który spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem publiczności i krytyki.

[…]Petras zrobił rzadko oglądaną na naszych scenach brawurową groteskę o złudzeniach traconych przy zderzeniu z życiem jako gabinetem osobowości. Świetnie zestroił nastroje: od gagów do lirycznych metafor, od tromtadracji do haustów goryczy. Odświeżył aktorów Starego, wyrwał ich z rutyny łatwych charakterystyk.[…]

Jacek Sieradzki, Do łóżka z Gomułką, Przekrój, Warszawa 2005, nr 48.

„[…] W spektaklu Petrasa nie ma żadnych realiów Polski lat pięćdziesiątych, są tylko rozmaite widowiskowe wariactwa: leje deszcz, fruwa marynarka, ustawieni rządkiem aktorzy skandują chórem kwestie i wygłupiają się na potęgę, każda sylwetka jest tu wyrazista i nieoczekiwana.[…]

Agnieszka Celeda, Podeptane niebo, Polityka, Warszawa 2005, nr 46.

[…]Granica między prawdą a udawaniem jest tutaj cienka - reżyser nie stara się tworzyć iluzji, tak jak aktorzy nie budują teatralnych realistycznych postaci. Czasami wchodzą w rolę, czasami opowiadają, co dzieje się z bohaterami, a czasami są po prostu grupą aktorów, z których za chwilę wyłonią się postaci. Świat sceniczny tworzy się z zabawy, improwizacji, kabaretowych scenek, groteskowo przerysowanych sytuacji.[…]

Joanna Targoń, Między prawdą a udawaniem, Gazeta Wyborcza, 2005, nr 259.

[…] Aktorzy Starego Teatru - zwłaszcza ci starsi, znani z całkiem innego typu ról - zaskakują w spektaklu Petrasa odwagą i intensywnością scenicznego bycia na granicy prywatności i sztuki, gotowością do przemian, znakomitym wyczuciem formy. Widz ma wrażenie, że świetnie się bawili, pracując - głownie metodą zbiorowych improwizacji - nad spektaklem, i że gra sprawia im wiele radości. Ogromna doza autoironii i dystansu aktorów wobec rysowanych grubą kreską wcieleń sprawia, że podczas gry nawiązuje się szczególnie silna nić porozumienia między sceną a widownią, następuje swobodny przepływ emocji, tworzy się wspólnota grania i oglądania z przymrużeniem oka. […]

Anna R. Burzyńska, Pierwszy krok w chmurach, Didaskalia, Kraków 2005, nr 70/12.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl