Reżyser Koecher wykazał doskonałą pomysłowość i wyrazistość komediową w wypracowaniu szczegółów, nawet najdrobniejszych jak i zespołów wyrazowych, znalazł właściwy, burleskowy ton i interpretację, bardzo zróżnicowany a jednocześnie jednolity w zespoleniu wartości treściowych, słuchowych i plastycznych. Zwłaszcza udane było zrytmizowanie gestyczne i ruchowe. W wydobyciu wzrokowych wartości przysłużył się walnie Stopka, który zabłysnął żywym humorem i temperamentem plastycznym, o delikatnym odcieniu karykaturalnym, dając ponadto śliczne zestawienie kolorów w ubiorach i dekoracji, znalazłszy trafną nutę parodystyczna ceremoniału hiszpańskiego (dwór Kolumba z otoczeniem) jak i środowiska dzikusów (użycie masek). Przedstawienie było zwłaszcza w scenach zbiorowych opracowane tanecznie przez Krystynę Terra. Ewolucje te były żywe i pełne charakteru danego tańca. (…)

Spośród wykonawców pierwsze miejsce u publiczności zdobyła bezsprzecznie Królowa Izabela, oznaczona w afiszu trzema gwiazdkami, z uwagi na dziecięcy przedszkolny wręcz wiek tej młodej gwiazdeczki, tronującej z wdziękiem i powagą nad tym tłumem dorosłych poddanych. Karioka wykonana z temperamentem przez małoletnia królową w parze ze starszym i siwym Johnem (Ciecierski) wywołała burzę zachwytów. W drugiej kolejności wypadałoby wymienić epizody, w których pokazano nam indywidualne talenty komiczne, o dużej skali wyrazu i groteskowej pomysłowości: doskonała para zdradzieckich kapitanów Fulde – Sheybal, bardzo śmieszny w przesadzie marynarskiej, popartej wątłymi warunkami. Steward Kolumba – Gołębiowski, wystudiowany w pretensjonalności i czczej godności marszałek Izabeli i kacyka Friedmann – wybornie stylistycznie zestrojona trójka oficerów Kolumba (Zaczyk, Janos i anonim)

Szaflarska wniosła wiele właściwego jej wdzięku i dobrych środków wyrazu, była dobrze zrytmizowana ruchowo – pytanie, czy nie za młoda, czy właściwy był ton amantki? Czy nie za mało groteski? Mierzejewski z powodu chwilowej niedyspozycji głosowej nie mógł wyrównać wokalnie doskonałej zewnętrznie sylwetki Kolumba. Trójka holmesowska: Śmiałowski, Dwornicki (Watson), Ciecierski, stworzyła dobre kontrastowe przeciwstawienie komfortowej i dystyngowanej angielskiej współczesności - z humorem i temperamentem. Śmiałowski był podobnie jak Szaflarska za młody. Przecie to porządnie stary kawaler ten Holmes. Byliśmy młodzi, gdy on był w pełni powodzenia. A więc dziś starszy pan, a nie zabójczy Romeo.

W całości – uroczy spektakl o dużym bogactwie środków, dający sposobność do zabawy w dobrym stylu.

Tadeusz Kudliński, Z teatrów krakowskich, Tygodnik Powszechny 1946, nr 7.

Fotografie

Fotografie (5)