„(…) Na scenie panuje chaos. Od pierwszej sceny, aż do ostatniej. Świat Borczucha jest gigantycznym lumpeksem, z przenoszonymi ciuchami, w które przebierają się aktorzy. Czasami owa ciucharnia staje się świątynią. I nie chodzi tutaj o lewicową krytykę konsumencką, tylko o żal za desakralizacją codzienności. Podobnie jak w znakomitym "Azylu" według "Na dnie" Gorkiego w reżyserii Krystiana Lupy, przestrzeń sceny staje się przytułkiem dla wydziedziczonych z sacrum. (...)”

Łukasz Maciejewski, Lumpeks w Starym Teatrze, Polska Gazeta Krakowska nr 134

„(…) Borczuch tworzy rzeczywistość chropowatą, szorstką, nieprzyjemną w odbiorze. Odnosi się wrażenie niechlujstwa, smrodu i wszechobecnego brudu. To spektakl bardzo fizjologiczny i biologiczny, bazujący na fizycznych działaniach aktorów, ich ciele, nagości. Ma się wrażenie nieczystości, która opanowała scenę. Scenę wybebeszoną do ostatnich granic - z kablami, przewodami, też nagą - rozebraną i nie "udającą" niczego. Ten autentyzm wzmacnia personel techniczny, który w kluczowych momentach wchodzi grupą na scenę - sprząta, roznosi materace, pakuje ciuchy, próbując opanować ten śmietnik. Na tym wysypisku Brand chce zbudować nowy wielki kościół. Na bagnie, wyziewach i miazmatach. Zakleić to, zalepić, uładzić - co z tego, kiedy z kąta i tak śmieją się wory ze śmieciami. (...)”

(…) Brand. Miasto. Wybrani" to, jak wskazuje trójczłonowy tytuł, studium jednostki, świata w rozsypce i jego okaleczonych mieszkańców: świata-śmiecia i śmieci-ludzi. Ale też śmieciowej religii. Spektakl pretenduje do miana bluźnierczego - falliczny zarys kopuły kościoła, podświetlany przez zrozpaczoną Agnes, wystarczająco wiele mówi o religii, która zbudowana jest na ofierze syna. Nie ma ratunku przed rozpaczą, bezsensem i dezintegracją, gdy nie ma żadnych wartości - wiary, miłości, rodziny. Gdy słowa to śmiecie i ludzkie zachowanie jest ze śmietnika. To przygnębiający spektakl i mroczna diagnoza. Bez żadnej nadziei. Trudno się go ogląda. Po wyjściu ma się wrażenie, że kurz osiadł również na nas, a brud przylepił się nie tylko do naszych ubrań.”

Wanda Świątkowska, Kościół Boga czy czarta?, Teatr nr 12

„(…) Jakkolwiek by było, rozpad, tak mocno zaznaczony w scenografii, przenosi się także na inny poziom - materii dramaturgicznej, sposobu istnienia postaci. Oglądamy fragmenty "Branda" i "Małego Eyolfa" Ibsena, rozrzucone jak te ubrania, w które przebierali się aktorzy. I tak jak w ubrania aktorzy wchodzą w postaci, bo nie w role. Role to za dużo powiedziane. Z tych fragmentarycznych bytów tworzą się chwilowe konstelacje, po jakimś czasie zaczynamy dostrzegać wspólne tematy. Ojciec i syn. Rodzice i syn. Matka i syn. Śmierć dziecka. Zbawiciel. Zbawienie. Kościół. Postaci "Branda" i "Małego Eyolfa" wędrują od aktora do aktora; (...)”

Joanna Targoń, Brand, Miasto, Wybrani Michała Borczucha, Dwutygodnik. Strona Kultury, nr 72

„(...)Prorok kryzysu Brand przybywa do miasta, w którym schronili się wszyscy odrzuceni przez społeczeństwo ekscentrycy i dziwacy. Przekonuje, by miast łagodzić konflikty, ujawniać je i wyostrzać. Wzywa do wyzwolenia z iluzji. Borczuch w kolejnych produkcjach ("Lulu", "Werter", "Metafizyka dwugłowego cielęcia") stawał po stronie jednostek, które nie zgadzają się na udział w uporządkowanym systemie społecznym. Chowają się w perwersję, sztukę, niedojrzałość. Wyniszczają się, nie uznają kompromisów. Tu Ibsenowskiemu bohaterowi da szansę nie tylko wyrażenia sprzeciwu, lecz także pociągnięcia za sobą innych.(...)”

Joanna Derkaczew, Jesień moralnego niepokoju, Gazeta Wyborcza online

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl