W kwestii zwycięstwa

„(...) Gra z tradycją zaczyna się już na placu Szczepańskim. Sebastian Majewski wychodzi do widzów zgromadzonych przy bocznym wejściu, by niczym konferansjer zaprosić na spacer po budynku Starego. Trwająca kilka minut eskapada korytarzami zostaje zwieńczona zejściem do, jak określił przewodnik, „katakumb”. Tam czekają na nas surowe ściany z wiszącymi kablami, kilka ławek, statyści, a także główna bohaterka wieczoru, czyli Wielka Głód (Lidia Duda).

Niespełna godzinne przedstawienie jest swego rodzaju strumieniem świadomości, za pomocą którego główna i jedyna postać – reprezentantka wszelkiego zła i związanego z nim ludzkiego cierpienia w XX wieku – spowiada się ze swojego życia. Wielka Głód to jednocześnie komunistka, żona Ribbentropa, kochanka prezydenta Hoovera i ofiara obozowej kaźni. Fakty mieszają się z mitami, legenda z historią. Obłąkańczy monolog, podczas którego Wielka Głód maszeruje jak rasowy faszysta, wypisuje na ścianach numery z Oświęcimia i tańczy latynoski taniec, jest sumą paradoksów i absurdów całego poprzedniego stulecia. Mieszanie prawdy z tym, co zmyślone, staje się również symbolem grubej warstwy interpretacji najważniejszych wydarzeń ubiegłego wieku. Niewielu świadków żyje do dziś, historie szarzeją. Narracje nawarstwiają się nieustannie i może to jest największy dramat kobiety-widma z podziemi Starego Teatru.

Przedstawienie przez Wielką Głód najbardziej newralgicznych momentów XX stulecia w ironiczny i groteskowy sposób otwiera pole do dyskusji na temat naszych wyobrażeń o zamierzchłych wydarzeniach znanych z książek, spektakli i filmów. Ona przecież tam była, widziała, co się działo, ma na to dowody w postaci odtwarzanych widzom kaset i taśm. To z nich dowiadujemy się między innymi jak słynna rodzina karłów Ovitz stała się ulubieńcami Josefa Mengele, a także współczujemy amerykańskiej odmianie żony Ribbentropa, zbyt porywczej w antykomunistycznych kwestiach męża.(...)”

Piotr Gaszczyński, Piwnica pod historiami (W kwestii zwycięstwa), Internetowy Magazyn Teatralia, nr 99/2014

 

„(…) Największym walorem tekstu W kwestii zwycięstwa (jako partytury spektaklu) jest właśnie zawieszenie pomiędzy prawdą a zmyśleniem, kiedy funkcjonuje poza publicystyką czy, mówiąc inaczej, polityką historyczną. Mieszanie faktów i zmyśleń albo raczej „domyśleń”, ich wzajemne przenikanie się i wypieranie są tu najciekawsze. W kwestii zwycięstwa otwiera pole do dyskusji w niemal każdej sekwencji tematycznej, ale (tu znów paradoks!) nie prowokuje do niej, nie skłania widzów do polemik ani wytaczania kontrargumentów. Ten spektakl nie jest głosem w sprawie, a raczej przedziwną pieśnią żałobną. Bo w końcu więcej tu ironii i goryczy niż rozpaczy. Ale ta ironia jest właśnie gorzka, jakby stępiona, spopielona. Nie jest żadną postawą ani odpowiedzią, bo odpowiedzi na śmierć nie ma.(...)”

Olga Katafiasz, „Plus/minus/nieskończoność, czyli powidok koszmarów, teatralny.pl, 23-04-2013