„(...) Takiego teatru dawno już nie widziałam - chłodno, formalnie i uniwersalnie przedstawiającego walkę o władzę. (…) Na scenie znajduje się niewysoki podest, z dwóch jego stron rzędy krzeseł, w dwóch rogach wielkie bębny. Z góry od czasu do czasu zjeżdżają stalowe ramy - mogą ująć fragment akcji w obraz, mogą być lustrem, mogą być więzieniem. Aktorzy w czarnych ubraniach (współczesnych, ale uniwersalnych) są cały czas na scenie - siedzą na krzesłach i spiskują, wchodzą na podest i spiskują.(...)”

Joanna Targoń, Marlowe w Starym Teatrze wypreparowany, "Gazeta Wyborcza" – Kraków online, 21.06.2014

„(…) "Podstawową sprzecznością, którą obserwujemy w Edwardzie II, jest konflikt pomiędzy prawem społecznym, porządkiem a potrzebą wolności, która jest w każdym człowieku. W tym wypadku dotyczy osoby, która dysponuje władzą"- wyjaśniała przed premierą reżyserka. Prawo społeczne i porządek odziane są w czerń - w czarnych strojach występują reprezentujący porządek angielscy arystokraci, zaś symbolem potrzeby wolności zbuntowanego króla jest czerwony sweter. Potrzeba wolności manifestuje się u niego miłością do młodzieńca, którego wbrew żonie i królewskiej radzie sprowadza do kraju, a następnie wyzywająco obsypuje majątkiem, stanowiskami i wpływami. Wywołuje to bunt arystokratów, a jednym z jego prowodyrów jest biskup, za którym stoi moralna i polityczna siła Watykanu. W konsekwencji w kraju wybucha wojna domowa, w której obie strony nie przebierają w środkach i szybko się okazuje, że chodzi tylko o to, który z samców postawi na swoim. (…)

Aneta Kyzioł, Zaduch męskiej szatni, "Polityka" nr 26

„(...) Augustynowicz wystawiła "Edwarda II", ostatnią sztukę Christophera Marlowe'a, drugiego obok Szekspira geniusza XVI-wiecznej Anglii. Król pada ofiarą spisku swych baronów i nieakceptowanej przez nich namiętności Edwarda II do młodego Gavestone'a, szlachcica, którego król obsypuje przywilejami. Jednak to nie homoseksualizm władcy jest dla przebiegłych możnowładców głównym problemem - lordowie nie mogą się pogodzić z tym, że faworyt monarchy jest niższego stanu. "Wieśniak", mówią o nim z pogardą.

Wciąż to teatr skupiony na tekście i nad wyraz oszczędny w środkach. Ale Augustynowicz subtelnie przełamuje swój styl, zdobywa się na autoironię, jak w finale - zaskakująco rozwiązanym monologu Bartosza Bielenia grającego królewskiego kochanka.

Przede wszystkim zaś "Edward II" to wspaniała - i ironiczna właśnie - kreacja Jana Peszka. Jego bohater to władca, który zrozumiał, że mechanizmy władzy kręcą się niezależnie od jego działań. Przygląda się z dystansu i drwi nawet wtedy, gdy staje w obliczu końca. Jedyne, co jest w stanie wyrwać króla z intelektualnego odrętwienia - to uczucie do młodzieńca, które ma tragiczny finał. Ale na tę tragedię patrzymy przez artystyczną ramę. Dla Augustynowicz gra z teatralną formą i schematem intrygi jest ważniejsza niż takie czy inne przesłanie tekstu. (...)”

Witold Mrozek, Ironiczny król Peszek, "Gazeta Wyborcza" nr 138, 16.06.2014

„(...) Warto więc zobaczyć, jak Jan Peszek jako Edward II w swojej pysze przedkłada romans z młodym chłopcem nad rację stanu i jak traci godność, gdy czuje już na plecach oddech obalających go baronów, błagając ich, żeby jeszcze tylko przez chwilę pozwolili mu być królem. Warto zobaczyć Błażeja Peszka jako królową Izabelę (tu, tak jak w teatrze z czasów Marlowa, żeńskie role grają kobiety, co w wypadku tej postaci daje szczególnie dwuznaczne i intrygujące efekty), której intrygi prowadzą do zemsty na niewiernym małżonku.(...)

Magda Huzarska-Szumiec, Spektakl Edward II bez spuszczonego powietrza, "Polska Gazeta Krakowska" nr 147, 27.06.2014

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl