Król Ubu

Reżyser: Jan Klata przedstawienia tego reżysera >

Scenografia: Justyna Łagowska przedstawienia tego scenografa >

Obsada:

Car Aleksy: Zbigniew Ruciński przedstawienia >

Flaczysław: Paweł Kruszelnicki przedstawienia >

Król Wacław : Zygmunt Józefczak przedstawienia >

Królowa Rozamunda; Szyper : Błażej Peszek przedstawienia >

Rotmistrz Opas : Krzysztof Stawowy przedstawienia >

Ubica: Paulina Puślednik przedstawienia >

Ubu: Zbigniew W. Kaleta przedstawienia >

Władysław; Jan Sobieski; Wrosoch : Grzegorz Grabowski przedstawienia >

Armia polska: Bolesław Brzozowski przedstawienia >

Stanisław Leszczyński; Mikołaj Reński; M. Fiodorowicz, Armia polska: Rafał Jędrzejczyk przedstawienia >

* rola dublowana

Opis:

Ze sztubackiej sztuki Alfreda Jarry; której akcja toczy się W Polsce; czyli nigdzie; Jan Klata wyciągnął ostateczne konsekwencje groteskowo i bezwzględnie diagnozując naszą rzeczywistość. „Jedz; pij i popuszczaj – zwraca się do zgromadzonych Ojciec Ubu; władca krainy paździerza; pogrążonej w epoce wiecznego remontu. Swym spektaklem Jan Klata rzuca wyzwanie wszelkim konwenansom – recenzował Michał Centkowski w dwutygodniku.com. – Historiozoficzny traktat o postpolityce pełen aktualnych aluzji? Nic podobnego. Raczej miasteczko South Park z czasów swej świetności (…). Klata wyraźnie stawia na wstydliwą; a jednak oczyszczającą moc kloaki. I trzeba przyznać; że ten grubą kreską przerysowany świat tworzy z żelazną konsekwencją; nieustannie jadąc po bandzie. Przez scenę przewalają się tłumy radosnych postaci odzianych w ostentacyjnie brzydkie kostiumy. Okładają się po głowach dmuchanymi maczugami; wyginają w rytm popularnych przebojów (…) – w tle orzeł; car; no i Smoleńsk. Bylejakość; prymitywizm; brzydota – oto metafora Polski; zdaje się mówić; a raczej krzyczeć Klata.
Klata konsekwentnie i z premedytacją wprowadza na narodową scenę prostackie dowcipy; co dobrze przylega do tekstu. Symbolem jest tron Ubu; czyli sedes oraz rozpostarty za nim pawi ogon z klozetowych rur. Z prostactwa czerpie też choreografia Maćko Prusaka – balety fitness kontrastujące z tuszą aktorów. Trudno nie zauważyć inspiracji „Monty Pythonem”; a zwłaszcza „Żywotem Briana”. To jak to jest? Brytyjski kabaret nas śmieszy; a polski oburza? Co nas dotyka? Naruszone poczucie świętości? Dumy? To jednak daliśmy się dotknąć i sprowokować Klacie? A jeśli tak – jego cel został osiągnięty.
Jacek Cieślak; „Teatr”