„(…) Surrealistyczna wyobraźnia Wasilkowskiej, posługująca się fragmentaryzacją i wyolbrzymieniem oraz trudna do pomylenia z czymkolwiek innym - każe jej np. wrzucić kotłujących się bohaterów do gigantycznego czajnika. Wreszcie - początkowy wróbel rozdęty jest tu do unieruchomionego ludzkiego ciała (Małgorzata Gorol), rozpiętego na obrotowym bębnie scenografii; uprzedza makabryczną puentę, zmienia powieściowy labirynt w zaklęty krąg. (…)

Rola Polak jest osią spektaklu. Spaja w sobie dwie książkowe postaci: refleksyjnego Witolda i jego pobudliwego druha Fuksa, młodzieńca obdarzonego temperamentem śledczego, który przeprowadza dochodzenie w sprawie feralnego wróbla, przesłuchując domowników w pokoju stołowym. Fuks jako odrębna sceniczna figura zredukowany jest w spektaklu Garbaczewskiego do teatralnego reflektora ustawionego z przodu sceny. Aktorka rozmawia z ruchomą elektroniczną "głową" lampy-robota, która snopem światła przeszukuje pogrążoną w półmroku scenę. Więcej przy tym zaciemnia i uwieloznacznia, niż odsłania. (…)”.

„(…) Garbaczewski adaptuje Kosmos Gombrowicza z zadziwiająca wiernością wobec litery powieści, zachowując fabularny porządek zdarzeń. Witolda gra kobieta, ale przyjmujemy zmianę płci bohatera naturalnie, niemalże bez zaskoczenia. Potem można, rzecz jasna, szukać uzasadnień, ale ten gest reżysera nie budzi sprzeciwu(…).

Ten Kosmos naprawdę zaskakuje: reżyser nie dekonstruuje powieści, ale poddaje się jej porządkowi. Tak jakby nie chciał rwać siatki Gombrowiczowskich „powiązań i skojarzeń”. A jednocześnie „sieć znaków tak nikłych” zostaje tu wyolbrzymiona tak dalece, że zdaje się zaprzeczać jakiemukolwiek znaczeniu, wręcz kpi z naszej tęsknoty za wszystkim, co znajome, oswojone, bezpieczne. Co więcej, zostajemy złapani na przyjemności oglądania przedstawienia – po prostu.”