(…) Podziwiałem pracę reżysera i aktorów. Szczerość, odwagę, wiarygodność, ale także umiejętność cieniowania nastrojów, sytuacji, wewnętrznych portretów. Weźmy rzeczony dialog z kwestią o bocianie – ileż autentycznej męki wkłada w tę scenę Agnieszka Mandat. Przecież i aktorka musi mieć poczucie jej śmieszności, śmieje się też publiczność, ale za chwilę słucha w skupieniu i, jak śmiem podejrzewać, rozumie dramat, jaki się tu rozgrywa. Nie chodzi o bociana, ale o lęk o nadwrażliwe dziecko, niemożność pokonania własnych barier, samotność. Aż wstyd to tłumaczyć. W dramacie Wedekinda te dwa wątki – rodziców i dzieci – biegną równolegle i siłą rzeczy splatają się ze sobą. Paweł Miśkiewicz pozwolił przemówić obu stronom. Pięknie grają młodzi aktorzy i nie przeszkadza mi, że są starsi od bohaterów Wedekinda. Potrafią ożywić nie tak odległe przecież dla nich doświadczenie, Odczuwam w ich grze pewną nadwyżkę emocji i zaangażowania. To oczywiście komplement. Pięknie grają też starsi. Scena małżeńskiej kłótni między rodzicami Melchiora to popis aktorskiej subtelności w wykonaniu Urszuli Kiebzak i Andrzeja Hudziaka. Rozstrzygają się losy ich syna: ma trafić do domu poprawczego. Ojciec oskarża, matka broni. Ale jedno dzieli uczucia drugiego, rozumie racje, przeżywa ten sam lęk. Gdy matka grozi, że rozwiedzie się z mężem, mamy pewność, że dla niej jest to wysoka cena – może ponad jej siły?

Grzegorz Niziołek, Po premierze, Didaskalia 1999, nr 30.

(…) W przedstawieniu Pawła Miśkiewicza przeżycie bohaterów, gorączka nie do końca uświadomionych pragnień, zderzone z przerażoną hipokryzją dorosłych, rodzą komizm. Delikatny i zaprawiony goryczą – ja w scenie rozmowy Wendli z matką, która nie potrafi wykrztusić słowa na temat: „skąd się biorą dzieci?” i coraz bardziej skonfundowana bełkocze coś o miłości. Przejmującą tragifarsą jest scena, w której grono pedagogiczne – banda ograniczonych hipokrytów – przerażone samobójstwem ucznia, w panice szuka kozła ofiarnego. Intymne rozmowy Maurycego (Radosław Kaim) i Melchiora (Bogdan Brzyski) oddają klimat przeczuć, nadziei i lęków, które budzi konieczność wkroczenia w dorosłość. Tę aurę niedopowiedzeń, w której rodzą się ekstremalne decyzje. Postaci przyjaciół, efektownie skontrastowane, zagrane zostały powściągliwie i delikatnie. Natomiast Karina Seweryn, jako żądna życia i w końcu uwiedziona Wendla, wydaje się przede wszystkim zagubiona.

Niedorosłość bohaterów podkreśla prosty zabieg scenograficzny polegający na przeskalowaniu wymiarów: drzwi i schody są większe i groźniejsze, okna wiszą nienaturalnie wysoko. Patrzymy na świat jakby z „dolnej” perspektywy.

Agnieszka Fryz-Więcek, Wiosenne tragedie, Przekrój 1999, nr 8.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl